Niet alleen de naam van dit oer-Brusselse gezelschap rond Marc Hollander -zoals menigeen weet ook de oprichter van het Crammed Discs-label- wijst op “iets met een hoek af, ook de tweeëntwintig tracks op deze nieuwe dubbele CD kleuren heel speels en gewild buiten alle klassieke lijntjes. Toen wijlen Marc Moulin meer dan veertig jaar geleden Marc Hollander ertoe aanzette om iets te doen met zijn muziek, haalde die er zijn vriend Vincent Kenis bij en het resultaat -Kenis kende toen al heel veel van wat we vandaag “wereldmuziek” noemen- was “Onze Danses pour combattre la migraine”, een LP die, met zijn mix en minimalistische behandeling van pop, klassiek, Balkan- en Afrikaanse dansritmes, algauw een heuse cultstatus verwierf.

Drie jaar later, in 1980, was er “Un peu de l’âme des bandits”, waarop velen onder ons voor het eerst kennismaakten met de muziek van nieuwe kernleden Fred Frith en Chris Cutler, en de klank dààrvan was voor heel veel mensen net niet onuitstaanbaar. Zozeer werd er geëxperimenteerd en raar gecomponeerd en geïmproviseerd. Maar…ook deze cultplaat hield bij velen stand en wordt tot op vandaag gekoesterd door mensen die vinden dat muziek wat verder mag gaan dan strofe-refreintje)strofe refreintje. Dat werd nog versterkt door het ronduit experimentele gebruik van geluidjes uit doosjes, waarmee een klank gecreëerd werd, waar wij gewoon niet klaar voor waren, toen.

Even later ging Hollander in zee met The Honeymoon Killers / Les Tueurs de la lune de Miel” -u herinnert zich vast hun remake van Trenet’s “Route Nationale 7”-, Vincent Kenis kwam terug bij de club en ook zangeres Veronique Vincent werd ingelijfd. Met de Killers gingen Hollander en Kenis touren, als Aksak Maboul bleven ze repeteren en schrijven, maar het was pas dertig jaar later dat de derde plaat “Ex-Futur Album” echt uitgebracht werd, tot groot jolijt van een hele nieuwe generatie van jonge mensen, die al meteen een tributeplaat begonnen te verzinnen. Die kwam er ook in 2016 en bevatte bijdragen van zowat de hele hedendaagse Brusselse dance-scene en de goeie ontvangst van zowel de originele plaat als de tribute-CD, zetten Hollander en Vincent ertoe aan een nieuwe live-band op te zetten, met muzikanten, die veelal niet eens geboren waren toen “Ex-Futur Albim” destijds gemaakt werd. Er werd ook effectief getoerd en na afloop van dat gebeuren, trokken Hollander en Vincent zich terug in hun studio en gingen ze schrijven aan wat vandaag het vierde Aksak Maboul album is geworden en “Figures” werd gedoopt. De jonge honden van de tourband worden hier mee in bad getrokken en op gezette tijden aangevuld met veldopnames en met bijdragen van oude bekenden als Fred Frith en Steven Brown van Tuxedomoon. 22 tracks, netjes verdeeld over twee schijfjes, samen eigenlijk net genoeg om op één schijfje te kunnen, maar precies goed gedoseerd en daarenboven verpakt in ronduit prachtig artwork.

Bevooroordeeld als ik ben, vind ik deze dubbelaar natuurlijk precies op tijd komen en goed gemaakt:ik ben verzot op de muziekjes van Hollander en de zijnen, maar evenveel houd ik van de prachtige, poëtische teksten en de eeuwig jonge stem van Veronique Vincent. Ik lees op het www dat vooral Vlaamse recensenten haar bij momenten vervelend vinden. Tja, dat is dan illustratief voor het verval in de kennis van het Frans in Noord-België: alles mag hier, als ’t maar niet in ’t Frans is. Ik deel die opinie niet en durf overal de lof zingen van deze dubbelaar!

(Dani Heyvaert)